Een ode aan de Maliebaan

Ik ben aan het werk in de ruimte die wij tot 'het kantoor' gedoopt hebben. De ramen staan wijd open, de zon schijnt naar binnen, de radio staat aan en tijdens het tikken neem ik af en toe een slok van de kop koffie die naast me staat.

Pal daarnaast, op straat, stapt een man van zijn fiets af. Hij heeft geblondeerd haar dat in vette, lange stroken over zijn hoofd valt. Om zijn nek draagt hij een felrood sjaaltje. Aan zijn fietsstuur hangen volle plastic boodschappentassen. Hij steekt zijn hoofd door het raam en begroet mij. Ik schrik op uit mijn werk en groet vriendelijk terug. Hij vraagt nieuwsgierig wat ik aan het doen ben. Ik leg uit dat ik een gesprek aan het voorbereiden ben met een van de jongeren die ik bij Intermijn begeleid. Terwijl hij driftig in zijn tassen aan het graaien is, stelt hij vragen over Intermijn. We raken in gesprek over het maken van keuzes in het leven. Als de man gevonden heeft wat hij zocht, stapt hij weer op en vraagt hij om een stapel flyers die hij wil verspreiden in de stad. 

Sinds we op een koude ochtend in januari de sleutel in ontvangst mochten nemen weten we het zeker: de Maliebaan is de mooiste straat van Utrecht. De oude bomen, de prachtige panden en de bijzondere mensen maken dit tot een plek waar ik graag wil zijn.